Veliki mađarski i srednjeevropski pisac nemačkog porekla Ferenc Herceg rođen je u Vršcu 22. septembra 1863. Njegova porodica bila je jedna od najuglednijih vršačkih porodica tog vremena. Njegov otac Franc Jozef Herceg bio je čuveni apotekar i gradonačelnik Vršca, a njegova baka Eva Herceg jedna od najslavnijih proizvođača svile u Evropi. Otac mu je umro kad je bio mlad, što je verovatno uticalo da se Ferenc, umesto da nastavi porodični posao, posveti književnosti.
Osnovnu školu završio je u Vršcu, školovanje nastavio u Beloj Crkvi, Temišvaru i Segedinu, a kasnije odlazi u Budimpeštu na studije prava. Tada već počinje da se bavi pisanjem, ali ne na svom maternjm jeziku - nemačkom, već na mađarskom, jeziku državotvorne nacije. Ta činjenica pokazuje da je bio tradicionalista i konzervativac, poput svog oca.
U književnost ulazi novelama koje objavljuje 1887. u peštanskom časopisu „Vesnik“, a za svoj prvi roman „Gore i dole“ dobija veliku književnu nagradu. To je značajno odredilo dalji put mladog Ferenca, koji odlučuje da se potpuno posveti književnosti i publicistici.
Njegova prozna dela stiču veliku popularnost u Mađarskoj i Srednjoj Evropi, tako da već 1899. postaje član Mađarske akademije nauka, a 1904. predsednik Petefijevog udruženja pisaca. 1916. kao poeta laureatis biva odlikovan Ordenom za zasluge i tako postaje jedan od najslavnijih pisaca svoje zemlje. Mađarska akademija nauka ga je 1925. nominovala za Nobelovu nagradu.
Stekao je veliku slavu i bogatstvo, tako da se prepustio hedonističkom načinu života – kupio je jahtu i putovao po svetu, ali svoj rodni grad nikad nije zaboravio, naprotiv. Bio je predstvanik Vršca u Mađarskom parlamentu i nastojao da svojim uticajem unapredi ekonomski, društveni i kulturni život Vršca. Zahvaljujući njemu, Vršac je 1900. dobio novu železničku stanicu. Međutim, kako su se nakon Prvog svetskog rata teritorijlne granice pomerile i Vršac pripao Kraljevini SHS, Ferenc Herceg se preselio u Budimpeštu. Uspomene na rodni grad zapisao je u prvom tomu „Kule“.
Najviše je pisao o mađarskom visokom društvu, rado je opisivao događaje iz mađarske istorije, ali je i veliki broj njegovih dela u vezi sa Banatom, iz koga je poneo nezaboravne uspomene i likove. Njegova najpoznatija dela su: „Đurkovićeve kćeri“, „Mladi Đurkovići“, „Bogataš iz Dolova“, „Carstvo snova“, „Pagani“, „Tri telohranitelja“, „Zlatna violina“ itd.
Nakon Drugog svetskog rata njegova dela polako padaju u zaborav kod publike, ali i stručne javnosti, pre svega zbog njegovih konzervativnih stavova i veze sa fašističkim pokretom u Mađarskoj. Neko vreme njegova dela nisu štampana, ali je krajem prošlog veka ponovo otkrivena njihova vrednost i vraćeno im je zasluženo mesto u mađarskoj književnosti.
Umro je 24. februara 1954. U Budimpešti. Svakog septembra u Vršcu održava se naučni skup u njegovu čast.
